Αφιερωμα στον Νικο Τεμπονερα

Τους τελευταίους 11 μήνες, το φοιτητικό κίνημα ήταν στους δρόμους με σκοπό να κάνει φανερή την αντίδρασή του, στις αλλαγές που προόριζε η κυβέρνηση για αυτό χωρίς αυτό. Να κάνει φανερή την αντίδρασή του αλλά και να μπλοκάρει τις αποφάσεις της κυβέρνησης που έθιγαν τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο της παιδείας. Σε όλες αυτές τις πορείες, ένα από τα βασικότερα συνθήματα ήταν αυτό του τίτλου. Ζει ζει ο Τεμπονέρας ζει, με Πέτρουλα Λαμπράκη μας οδηγεί!. Το κείμενο αυτό έχει σκοπό να πληροφορήσει ποιος ήταν ο Νίκος Τεμπονέρας, γιατί δολοφονήθηκε, από ποιον και γιατί οι φοιτητές φωνάζουν πως ζει…

Ο Νίκος Τεμπονέρας, ήταν καθηγητής μαθηματικών, συνδικαλιστής και μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο) και δολοφονήθηκε στην Πάτρα πριν από 16 χρόνια από το Γιάννη Καλαμπόκα, στέλεχος της Οργάνωσης Νέων Νέας Δημοκρατίας (ΟΝΝΕΔ) και Δημοτικός Σύμβουλος Πατρών.

Το 1991, η τότε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη και υπουργό παιδείας τον κ. Κοντογιαννόπουλο, είχε προσπαθήσει να προωθήσει αλλαγές στην παιδεία, παρόμοιου χαρακτήρα με τις γνωστές «μεταρρυθμίσεις» που έκανε η τωρινή κυβέρνηση του κ. Καραμανλή με υπουργό Παιδείας την κα. Γιαννάκου. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν με το χρόνο. Έτσι και η δεξιά ίδια τόσα χρόνια. Τότε όπως και τώρα οι φοιτητές είχαν αντιδράσει. Το Φοιτητικό Κίνημα ήταν σε έξαρση και οι φοιτητές είχαν την στήριξη της υπόλοιπης κοινωνίας, των εργαζομένων, των μαθητών, του λαού.

Όταν μετά τα Χριστούγεννα του 1991 οι καταλήψεις σχολείων, ΤΕΙ και Πανεπιστημίων συνεχίζονταν (σε ποσοστό 80%), η ΝΔ επιστράτευσε τους νεολαίους της ΟΝΝΕΔ και της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και έδωσε εντολή να σπάσουν τις καταλήψεις με κάθε τρόπο.

Κύμα επιθέσεων και τραμπουκισμών με μεθόδους απολύτως αντιδημοκρατικές και χουλιγκανικές ξέσπασε σε όλη τη χώρα από τους ΟΝΝΕΔίτες, σκηνές που θυμίζουν τους φετινούς τρόπους που οι ΔΑΠίτες προσπάθησαν να σπάσουν καταλήψεις σχολών όπως στη Νομική.

Στην Πάτρα, ο καθηγητής Ν. Τεμπονέρας, συνδικαλιστής-μέλος της ΕΛΜΕ, τάχθηκε με την πλευρά των φοιτητών και προσπάθησε να εμποδίσει τα όπλα, τους λοστούς και τις απειλές των ΟΝΝΕΔιτών όπως και τόσοι άλλοι. Το πρωί της 8ης Γενάρη του 1991 μέλη τις ΟΝΝΕΔ με αρχηγό το Γ. Καλαμπόκα ξεκινούν «ομαδική αφισοκόλληση» και με κάθε μέσο και τίμημα σπάνε καταλήψεις. Ξεκινούν από το πολυκλαδικό λύκειο Πατρών στο οποίο στεγαζόταν η ΕΛΜΕ, όπου δέρνουν και απομακρύνουν τους καταληψίες και παραδίδουν τα κλειδιά στους διευθυντές. Συνεχίζουν στα σχολεία των τριών Ναυάρχων. Οι μέθοδοί τους και τα αποτελέσματα τα ίδια. Φοιτητές και λαός αντιστέκονται αλλά κανείς δεν μπορεί να τους σταματήσει. Ο Καλαμπόκας και οι συν αυτώ τραμπούκοι του χωρίς πολλά λόγια απειλούν και δέρνουν καθηγητές, μαθητές και όποιον σταθεί εναντίον τους. Τους ενδιαφέρει μόνο η υλοποίηση της κυβερνητικής εντολής. Ήταν θέμα χρόνου να υπάρξουν θύματα…

Ο Ν. Τεμπονέρας με πλήθος κόσμου πάει σε ένα από τα σχολεία που είχαν καταληφθεί από τον Καλαμπόκα και την παρέα του. Μόλις μπαίνουν στο κτίριο δέχονται επίθεση με λοστούς και αλυσίδες. Ο Τεμπονέρας μεταφέρεται αιμόφυρτος στο νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα κλινικά νεκρός. Οι δολοφόνοι διαφεύγουν από την πίσω πλευρά του σχολείου. Παράσταση διαμαρτυρίας γίνεται από τον πατραϊκό λαό έξω απ’ το νοσοκομείο.

Νύχτα 8ης προς 9ης Γενάρη 1991. Ο Νίκος Τεμπονέρας είναι νεκρός. Θύμα όχι κάποιας παρακρατικής οργάνωσης αλλά θύμα της ΟΝΝΕΔ και της κυβερνητικής καταστολής. Ένας νεκρός και πολλοί τραυματίες: ένας γονιός, δύο καθηγητές, τρεις σπουδαστές στην Πάτρα και δεκάδες άλλοι στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Γεγονότα και καταστάσεις παρόμοιες με αυτές που ζήσαμε τους τελευταίους 12 μήνες. Πάλι η Δεξιά προσπαθώντας να νομιμοποιήσει τις «μεταρρυθμίσεις» της , χρησιμοποιεί τα παπαγαλάκια της στις σχολές, τους ΔΑΠίτες που με χρήση βίας σπάνε καταλήψεις επικυρωμένες από τις αμεσοδημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις των σχολών. Χρησιμοποιεί επίσης, και τις δυνάμεις των ΜΑΤ για να φοβίσουν, να δείρουν ακόμα και να χρεώσουν ευθύνες και σε αθώους φοιτητές. Είπαμε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

Το τραγικό σε όλη την υπόθεση είναι ότι η ΝΔ, η ΟΝΝΕΔ και η ΔΑΠ με δελτία τύπου, ανακοινώσεις και κινήσεις συμπαράστασης αποκαλούσαν και συνεχίζουν να αποκαλούν το Γιάννη Καλαμπόκα αθώο και συναγωνιστή. Ο Καλαμπόκας κυκλοφορεί σήμερα ελεύθερος. Ο Τεμπονέρας αποτελεί σύμβολο αγωνιστικότητας και αυτοθυσίας. Αγωνίστηκε και δολοφονήθηκε για τις αξίες που πίστευε. Εμπνέει όλους εμάς που θέλουμε , εμείς να αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Εμπνέει όλους εμάς που όταν θίγονται τα δικαιώματά μας αγωνιζόμαστε με κάθε μέσο και κάθε θυσία. Ζει και θα ζει και το όνομά του θα ακούγεται για πάντα στις πορείες μας.

Μετά από την ανάγνωση αυτού του κειμένου ρωτήστε τα στελέχη τις ΔΑΠ τι γνώμη έχουν για τη δολοφονία του Τεμπονέρα, τις συνθήκες και τον ένοχο. Ρωτήστε τους πως μπορούν και αποκαλούν αθώο και συναγωνιστή τους ένα φονιά. Αυτόν που ευθύνεται για τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, τον βαρύ τραυματισμό του καθηγητή Αναγνωστάκη και το χάσιμο του ματιού του επίσης καθηγητή Τσουκαλά. Ρωτήστε τους αν είναι περήφανοι που τον ανακύρηξαν ομόφωνα Επίτιμο Πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ.

Ρωτήστε και τους ΠΚΣίτες γιατί αποφεύγουν να φωνάξουν το σύνθημα με τον Τεμονέρα. Μήπως γιατί ο Νίκος Τεμπονέρας ανήκε στο Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και όχι στο ΚΚΕ;

ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Η μηχανη του χρονου μας παει χρονια πισω σε ενα μεγαλο αγωνιστη.

http://video.google.com/videoplay?docid=7154015502126491705

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΛΕΚΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ!

Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα χυμένο στο πάτωμα για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί.
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
Παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ' από φυλακή σας γράφω
στην Ελλάδα

ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, Αλέξανδρος

ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, Αλέξανδρος (2 Ιουλίου 1939 - 1 Μαΐου 1976)

Βουλευτής, 1974 - 1976



Ένας πολιτικός άνδρας με ήθος και όραμα, ένας θαυμαστής των θετικών επιστημών αλλά και ποιητής. Πρωτοστάτησε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974). Συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο με την ηρωική του πράξη, την απόπειρα τυραννοκτονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου(13 Αυγούστου 1968), αλλά και με την ηρωική αντοχή του στα βασανιστήρια που ακολούθησαν.



Ο Έφηβος

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στην Γλυφάδα.

Ήταν το δεύτερο παιδί της Αθηνάς και του Βασιλείου Παναγούλη (αξιωματικού του στρατού ξηράς). Ο αδερφός του Γιώργος, υπήρξε θύμα της Χούντας. Αδερφός του και ο Στάθης Παναγούλης.

Ακολούθησε σπουδές στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών.



Ο Πολιτικός

Από νεαρή ηλικία εκδηλώνει το ελεύθερο και δημοκρατικό του πνεύμα. Εντάσσεται ενεργά στην Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου. Για τη δράση του στην Νεολαία της Ε.ΔΗ.Ν. συλλαμβάνεται προδικτατορικά. Με τη μεταπολίτευση, επανιδρύει στις 3 Σεπτεμβρίου την Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) -μετέπειτα Ελληνική Σοσιαλιστική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.Σ.ΔΗ.Ν.), και σήμερα Ε.ΔΗ.Ν.



Ο Ήρωας

Ασυμβίβαστος και αδογμάτιστος αγωνιστής της Δημοκρατίας, από τους πρώτους που επαναστατούν ενάντια στο καθεστώς της 21ης Απριλίου. Λιποτακτεί, ενώ υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, αρνούμενος να υπηρετήσει τη Χούντα. Ιδρύει την οργάνωση Ελληνική Αντίσταση. Αυτοεξορίζεται στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την τυραννοκτονία του δικτάτορα Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου όπου δε διστάζει, από τη θέση του κατηγορούμενου να εξαπολύσει το δικό του κατηγορητήριο στους στρατοδίκες. Καταδικάζεται σε θάνατο στις 17 Νοεμβρίου 1968. Η διεθνής κοινότητα κινητοποιείται από συναγωνιστές του κι έτσι οι Δικτάτορες δεν τολμούν ποτέ να εκτελέσουν την ποινή.

Υποβάλλεται σε φρικτά σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια, αλλά δεν υποκύπτει στιγμή. Η στάση του τσακίζει τα νεύρα των βασανιστών του. Δραπετεύει από τις φυλακές Μπογιατίου όπου κρατείτο, στις 5 Ιουνίου 1969. Συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου, όπου τον περιμένει απομόνωση στο κελί «Τάφος». Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές και το πετυχαίνει μία από αυτές.

Αρνείται την εύνοια της γενικής αμνηστίας που έδωσε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατουμένους -μετά από διεθνείς πιέσεις- και τελικά αποφυλακίζεται λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1973.

Διαφεύγει στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να δώσει νέα πνοή στην αντίσταση.



Ο Αγωνιστής

Στη μεταπολίτευση αγωνίζεται με την Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ. - Ν.Δ.) -μετέπειτα Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.). Στις Βουλευτικές Εκλογές του 1974 εκλέγεται βουλευτής της Β΄Αθηνών.

Επιδιώκει πλήρη κάθαρση της πολιτικής ζωής και απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς. Δεν υποστηρίζει ωστόσο τη θανατική καταδίκη των πρωταίτιων του πραξικοπήματος, γιατί πιστεύει πως η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Αντιδρώντας στις παρεμβάσεις του κόμματος στην Νεολαία, δηλώνει ανεξάρτητος βουλευτής και παραμένει πρόεδρος της Ε.ΔΗ.Ν. Επιμένει στις καταγγελίες κι έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και άλλους. Δέχεται με τη σειρά του αντεπιθέσεις από το κατεστημένο.

Σκοτώνεται την Πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών σε μυστηριώδες τροχαίο ατύχημα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελοι ΕΣΑ).

Ήρωας της Δημοκρατίας που συνετέλεσε στην διεθνή απομόνωση του δικτατορικού καθεστώτος, ο Αλέκος Παναγούλης τέθηκε οριστικά εκτός μάχης λόγω του δολοφονικού ατυχήματος, στερώντας έτσι τη χώρα από τις αλήθειες που γνώριζε και που πιθανόν να την οδηγούσαν σε άλλες επιλογές, σε άλλους χρόνους ανάρρωσης.



Ο Ποιητής

Ο Αλέκος Παναγούλης βασανίζεται καθημερινά, με τα πιο σκληρά και αποκρουστικής σύλληψης βασανιστήρια καθ΄ όλη τη διάρκεια της κράτησής του. Η αυτοκυριαρχία του, η αυτοπειθαρχία του, το πείσμα να υπερασπιστεί αυτό που πιστεύει και ο σαρκασμός απέναντι στους βασανιστές του, λειτουργούν σαν ασπίδες. Στις φυλακές Μπογιατίου γράφει τα δυνατότερα ποιήματά του, στον τοίχο του κελιού του ή σε μικροσκοπικά παλιόχαρτα χρησιμοποιώντας για μελάνι το ίδιο του το αίμα. Πολλά από τα ποιήματά του δε διασώθηκαν, αρκετά όμως από αυτά είτε κατάφερε να τα βγάλει από τη φυλακή με διάφορους τρόπους είτε να τα ξαναγράψει αργότερα. Στο Μιλάνο θα εκδώσει μετά την αποφυλάκιση του ορισμένα από αυτά στο τετράδιο με τον τίτλο Vi scrivo da un carcere in Grecia (Σου γράφω από μια φυλακή στην Ελλάδα) με εισαγωγικό σημείωμα του γνωστού Ιταλού καλλιτέχνη Πιέρ Πάολο Παζολίνι.



Το Σύμβολο

Η ζωή και το έργο του Αλέκου Παναγούλη αποτελούν πηγή έμπνευσης στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Μεταξύ άλλων ο Μίκης Θοδωράκης μελοποίησε ποιήματά του. Ακόμη, η ποίηση και η ζωή του Α. Παναγούλη έγιναν αντικείμενο μελέτης για πολλούς ερευνητές. Όμως, αυτή που συνέβαλε και τίμησε με τον καλύτερο τρόπο τον άνθρωπο και πολιτικό Αλέκο Παναγούλη, ήταν η Ιταλίδα δημοσιογράφος και σύντροφός του Οριάνα Φαλάτσι με το έργο της Un Uomo (Ένας Άντρας).

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ο παραλίγο «Τυραννοκτόνος», σφράγισε με το θάρρος και το έργο του την πολιτική και πνευματική ζωή του τόπου. Ως σύμβολο πλέον της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας εμπνέει τις νέες γενιές στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, βρίσκοντας τη θέση του ανάμεσα στους μεγάλους που αγωνίστηκαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες.

Η Ελληνική πολιτεία, κατόπιν προτάσεων της Ε.ΔΗ.Ν., για την αναγνώριση της προσφοράς του Αλέξανδρου Παναγούλη εξέδωσε σαν ελάχιστο φόρο τιμής γραμματόσημο (Πρόσωπα - 20 Δρχ. του 1996), τηλεκάρτα (100 μονάδων του 1996) και έδωσε το όνομα του σε δημόσιους χώρους ή σταθμούς όπως ο Σταθμός Μετρό «Αλέξανδρος ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ» στον Άγιο Δημήτριο στην Αθήνα (2004).



ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Τα δάκρυα που στα μάτια μας
θα δείτε ν' αναβρύζουν
ποτέ μην τα πιστέψετε
απελπισιάς σημάδια.
Υπόσχεση είναι μοναχά
γι' Αγώνα υπόσχεση
(Μπογιάτι, Φεβρουάριος 1972)

ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ, Αλέξανδρος

Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974