Αναρχικοί

Όλοι είχαμε ακούσει, πως η βία φέρνει, βία αλλά αυτές τις μέρες το ζήσαμε. Καταλάβαμε πως μπορεί ένας πυροβολισμός να φέρει μιαν εξέγερση.

Παράξενοι οι δρόμοι, της βίας. Από τους αλλοτριωμένους στους ελεύθερους. Από την εξουσία προς την αντιεξουσία. Γι' αυτό μια επανάσταση δεν είναι δράση. Είναι αντίδραση.

Και οι εφημερίδες σκέτη ναυτία: "ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ". Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.

Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί η του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...

"Όμως η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενίσει. Η βία μισεί το Είναι. Ο νόμος και η τάξη οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς και ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.

Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι, το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η νόμιμη βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.

Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. "Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει, πιο πολλά να πει από τον μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι, συμπαθής, αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κάθε οργανωμένη κοινωνία προϋποθέτει δυστυχώς ένα ποσοστό ανελευθερίας. "Όσο μικρότερο αυτό το ποσοστό, τόσο υψηλότερο το επίπεδο της οργάνωσης. (Ως εδώ συμφωνούμε όλοι: Προτιμότερη η πιο ελεύθερη Αγγλία, από την καταπιεστική π.χ. Ουγκάντα).

Έ, λοιπόν, ο αναρχικός είναι αυτός που ζητάει να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό ανελευθερίας. (Περισσότερο: να το μηδενίσει ο ουτοπικός αναρχισμός!). Στην επιδίωξη του αυτή συμπίπτει και με τα πιο σοβαρά κόμματα. (Μόνον που αυτός το εννοεί). Και βλέπει την ανελευθερία, την κατάχρηση εξουσίας, εκεί που ελάχιστοι τις αντιλαμβάνονται.

Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. "Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.

Π. χ., σίγουρα θεωρείτε αυτονόητη την ύπαρξη της αστυνομικής ταυτότητας. Ξέρετε πως σε άλλα κράτη είναι άγνωστη; Και πως θα το θεωρούσαν προσβολή της προσωπικότητας αν έπρεπε να αποδείξουν το ποιοι είναι; Και ξέρετε ακόμα πως, όταν πριν μερικά χρόνια η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας θέλησε να εφοδιάσει όλους τους πολίτες με αριθμημένες ηλεκτρονικές ταυτότητες, ξεσηκώθηκε τέτοιος σάλος για το φακέλωμα που τελικά αποσύρθηκε το νομοσχέδιο;

Εμείς όμως αποκαλούμε τη Δυτική Γερμανία αστυνομικό κράτος (το έχω διαβάσει συχνά!), ενώ υποδεχόμαστε με αδιαφορία ένα παρόμοιο νομοσχέδιο, που θα μας φακελώσει, όλους ενάριθμα.

Να σε τι χρειάζονται οι αναρχικοί. Αποτελούν τη ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας μας. Υπενθυμίζουν συνεχώς, με την παρουσία και τη δράση τους, ότι ο δρόμος οφείλει να οδηγεί προς την περισσότερη ελευθερία!

Μα προκαλούν! (Είναι μέσα στο ρόλο τους).

Μα υπερβάλλουν ! (Μήπως η άλλη πλευρά.

Μα επιτίθενται! (Σχεδόν ποτέ. Είναι μόνιμα σε άμυνα. Αλλά δεν μαθαίνουμε τη δική τους άποψη !).

Μα βάζουν βόμβες!

Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς όχι για τρομοκράτες (η προβοκάτορες !). "Όποιος τους συγχέει πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι. Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία έστω και σαν μέσο. Η βία φέρνει μόνο καταπίεση ποτέ αυτονομία.

Οι αναρχικοί βλέπουν μακριά. Το ζητούμενο είναι μια κοινωνία ελευθερίας από την αλλοτρίωση , την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής. Η εξουσία όποια κι αν είναι, πρέπει να συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Γιατί από τη φύση της είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω σημαίνει δυναστεύω. Καλή εξουσία δεν υπάρχει. Είναι ένα αναγκαίο κακό, που θα εξαφανισθεί όταν περάσουμε σε άλλες, ανώτερες μορφές οργάνωσης. (Σε χίλια χρόνια; Έστω. Αλλά αρχίζουν σήμερα!).

Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροίσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονο μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως, γι' αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές

Αν συμφωνούμε για την ελευθερία πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πώς είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακουστέ το μήνυμα τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια...

Νίκος Δήμου

24.11.1985


για τον καλτεζα...

xai.

Πολύ μοναξιά… Θα προσπαθήσω να γράψω, καιρό έχω να το κάνω αλλά θα προσπαθήσω θα κάνω το παν για να γράψω για σένα. Ξέρω ότι δεν είμαι κανένας καλλιτέχνης αλλά είμαι ένα παιδί, ένα αδικημένο παιδί.. πόσο μάλλον εσύ που στα 17 σωριάστηκε το σώμα σου στο δρόμο, ο σφυγμός σου έσβησε και τα μάτια σου αντίκριζαν τον ουρανό. Έναν ουρανό μαύρο! Όλα πάγωσαν, όλα μείνανε ακίνητα. Το σκοτάδι μπήκε τόσο γρήγορα στις ψυχές μας και ο χτύπος τις καρδιάς μας όλο και πιο γρήγορα χτυπούσε, τα δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα απ’ τα μάτια μας με τόσο πόνο και άλλο τόσο παράπονο. Δεν ξέραμε εκείνη τη νύχτα πως ο Θεός θα φωνάξει τ' όνομά σου. Στη ζωή σ' αγαπήσαμε πολύ, στο θάνατο το ίδιο. Αλλά δεν έφυγες μόνος, ένα κομμάτι από μας έφυγε μαζί σου. Μας άφησες όμορφες αναμνήσεις, η αγάπη σου μας οδηγεί. Τι κι αν δεν σε βλέπουμε, είσαι πάντα πλάι μας. Τίποτε δεν είναι το ίδιο πια, η οικογενειακή αλυσίδα έσπασε. Αλλά καθώς ο θεός θα μας φωνάζει έναν έναν, η αλυσίδα θα ενωθεί ξανά. Ξέρω, ήθελες να ζήσεις, λαχταρούσες για ζωή σου έκοψαν όμως το νήμα της ζωής. Οι φωνές χαμήλωσαν, τα βλέμματα απορημένα ψάχνανε για μια απάντηση.. όλα είχαν τελειώσει όταν η κραυγή ακούστηκε στα αυτιά όλων μας. Όλοι ρωτούσαν γιατί.. ‘’γιατί’’ μια λέξη χωρίς νόημα, ποτέ δεν δίνεται μια ακριβείς απάντηση! Ένα ακόμη αδικοχαμένο παιδί ήταν.. Φεύγουν αυτοί που πρέπει να μείνουν, και μένουν αυτοί που πρέπει να φύγουν! Βγάλε άκρη τώρα.. και αν ρωτήσεις γιατί πέθανε θα σου δοθεί μια απάντηση χωρίς λογική.. ‘’Τον ήθελε ο θεός κοντά του’’! Πολύ μοναξιά.. Είναι φορές που οι λέξεις αναβλύζουν από μέσα μας, χωρίς σειρά, μα με ένα βαθύ νόημα που νομίζουμε πως μοναχά εμείς καταλαβαίνουμε. ίσως υπάρχουν κι άλλοι όμως...ίσως και όχι. Τι Έγινε χτες το βράδυ; Αορίστως θυμάμαι! Κρύφτηκαν όλα δεν θέλουν να βγουν. Πονεμένοι, σιωπηλοί, άλλοι κλαίνε, άλλοι όμως το κρατάνε μέσα τους. Το παιδί δεν ξανά γυρίζει, τον κάλυψε το βρεγμένο χώμα. Τι άδικο! Γελάμε μα δεν χαιρόμαστε αυτό το μήνυμα θέλουμε να στείλουμε. Πώς να χαιρόμαστε όταν χάνετε ένα φευγαλέο παιδικό χαμόγελο.. όταν η σκιά του γίνεται ένα με το σώμα του! Ο ‘’θεός‘’ δεν σου έδωσε άλλη ευκαιρία και αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Αφού είναι καλά εδώ κάτω γιατί πρέπει να φύγει. Πάλι γιατί.. Ασχολούμαστε στη ζωή με ασήμαντα πράγματα που δεν έχουν τόπο. Τελικά πόσο ασήμαντη είμαστε.. Γιατί ζούμε; Για να χτίσουμε μια ζωή και να γκρεμιστεί; Μα η ζωή είναι δικιά μας πως γίνεται να μας την παίρνουν; Και ποιος να το πιστέψει.. ξέρω κανένας δεν το πιστεύει μέχρι να περάσει ο καιρός και να συνειδητοποίηση ο γονιός ότι δεν κοιμάται πια στο κρεβάτι του, ο συμμαθητής ότι δεν είναι στο θρανίο. Όλα τελειώνουν τίποτα δεν αρχίζει! Νιώθω πολύ μοναξιά, νιώθει και εκείνος πολύ μοναξιά.. Νιώθουμε όλοι μας πολύ μοναξιά! Ακόμη ένα σπίτι έκλεισε, η θλίψη κάλυψε τα χαμόγελα μας.. Κάποιες φορές πρέπει να κοιτάξεις την πραγματικότητα κατάματα, και να την αρνηθείς. Μήπως ήρθε η ώρα ; αλλά να αρνηθούμε τι ; όλα τόσο μπερδεμένα νιώθουμε τόσο ‘’αμήχανοι’’. Παντού αδικία, όλα άδικα. Συμβαίνουν πράγματα που δεν πρέπει να συμβούν και δεν χωράει στον ανθρώπινο νου. Σκοτώνονται αθώα παιδιά από αδιαφορία άλλον! ΦΤΑΝΕΙ! ‘’Ο κόσμος διαλύεται από την αδιαφορία αλλά τι με νοιάζει εμένα’’!!! Αντίο.