xai.

Πολύ μοναξιά… Θα προσπαθήσω να γράψω, καιρό έχω να το κάνω αλλά θα προσπαθήσω θα κάνω το παν για να γράψω για σένα. Ξέρω ότι δεν είμαι κανένας καλλιτέχνης αλλά είμαι ένα παιδί, ένα αδικημένο παιδί.. πόσο μάλλον εσύ που στα 17 σωριάστηκε το σώμα σου στο δρόμο, ο σφυγμός σου έσβησε και τα μάτια σου αντίκριζαν τον ουρανό. Έναν ουρανό μαύρο! Όλα πάγωσαν, όλα μείνανε ακίνητα. Το σκοτάδι μπήκε τόσο γρήγορα στις ψυχές μας και ο χτύπος τις καρδιάς μας όλο και πιο γρήγορα χτυπούσε, τα δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα απ’ τα μάτια μας με τόσο πόνο και άλλο τόσο παράπονο. Δεν ξέραμε εκείνη τη νύχτα πως ο Θεός θα φωνάξει τ' όνομά σου. Στη ζωή σ' αγαπήσαμε πολύ, στο θάνατο το ίδιο. Αλλά δεν έφυγες μόνος, ένα κομμάτι από μας έφυγε μαζί σου. Μας άφησες όμορφες αναμνήσεις, η αγάπη σου μας οδηγεί. Τι κι αν δεν σε βλέπουμε, είσαι πάντα πλάι μας. Τίποτε δεν είναι το ίδιο πια, η οικογενειακή αλυσίδα έσπασε. Αλλά καθώς ο θεός θα μας φωνάζει έναν έναν, η αλυσίδα θα ενωθεί ξανά. Ξέρω, ήθελες να ζήσεις, λαχταρούσες για ζωή σου έκοψαν όμως το νήμα της ζωής. Οι φωνές χαμήλωσαν, τα βλέμματα απορημένα ψάχνανε για μια απάντηση.. όλα είχαν τελειώσει όταν η κραυγή ακούστηκε στα αυτιά όλων μας. Όλοι ρωτούσαν γιατί.. ‘’γιατί’’ μια λέξη χωρίς νόημα, ποτέ δεν δίνεται μια ακριβείς απάντηση! Ένα ακόμη αδικοχαμένο παιδί ήταν.. Φεύγουν αυτοί που πρέπει να μείνουν, και μένουν αυτοί που πρέπει να φύγουν! Βγάλε άκρη τώρα.. και αν ρωτήσεις γιατί πέθανε θα σου δοθεί μια απάντηση χωρίς λογική.. ‘’Τον ήθελε ο θεός κοντά του’’! Πολύ μοναξιά.. Είναι φορές που οι λέξεις αναβλύζουν από μέσα μας, χωρίς σειρά, μα με ένα βαθύ νόημα που νομίζουμε πως μοναχά εμείς καταλαβαίνουμε. ίσως υπάρχουν κι άλλοι όμως...ίσως και όχι. Τι Έγινε χτες το βράδυ; Αορίστως θυμάμαι! Κρύφτηκαν όλα δεν θέλουν να βγουν. Πονεμένοι, σιωπηλοί, άλλοι κλαίνε, άλλοι όμως το κρατάνε μέσα τους. Το παιδί δεν ξανά γυρίζει, τον κάλυψε το βρεγμένο χώμα. Τι άδικο! Γελάμε μα δεν χαιρόμαστε αυτό το μήνυμα θέλουμε να στείλουμε. Πώς να χαιρόμαστε όταν χάνετε ένα φευγαλέο παιδικό χαμόγελο.. όταν η σκιά του γίνεται ένα με το σώμα του! Ο ‘’θεός‘’ δεν σου έδωσε άλλη ευκαιρία και αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Αφού είναι καλά εδώ κάτω γιατί πρέπει να φύγει. Πάλι γιατί.. Ασχολούμαστε στη ζωή με ασήμαντα πράγματα που δεν έχουν τόπο. Τελικά πόσο ασήμαντη είμαστε.. Γιατί ζούμε; Για να χτίσουμε μια ζωή και να γκρεμιστεί; Μα η ζωή είναι δικιά μας πως γίνεται να μας την παίρνουν; Και ποιος να το πιστέψει.. ξέρω κανένας δεν το πιστεύει μέχρι να περάσει ο καιρός και να συνειδητοποίηση ο γονιός ότι δεν κοιμάται πια στο κρεβάτι του, ο συμμαθητής ότι δεν είναι στο θρανίο. Όλα τελειώνουν τίποτα δεν αρχίζει! Νιώθω πολύ μοναξιά, νιώθει και εκείνος πολύ μοναξιά.. Νιώθουμε όλοι μας πολύ μοναξιά! Ακόμη ένα σπίτι έκλεισε, η θλίψη κάλυψε τα χαμόγελα μας.. Κάποιες φορές πρέπει να κοιτάξεις την πραγματικότητα κατάματα, και να την αρνηθείς. Μήπως ήρθε η ώρα ; αλλά να αρνηθούμε τι ; όλα τόσο μπερδεμένα νιώθουμε τόσο ‘’αμήχανοι’’. Παντού αδικία, όλα άδικα. Συμβαίνουν πράγματα που δεν πρέπει να συμβούν και δεν χωράει στον ανθρώπινο νου. Σκοτώνονται αθώα παιδιά από αδιαφορία άλλον! ΦΤΑΝΕΙ! ‘’Ο κόσμος διαλύεται από την αδιαφορία αλλά τι με νοιάζει εμένα’’!!! Αντίο.