Μια αλαφιασμένη φωνή βγήκε απ' τα χείλη, ο νους ταξίδεψε αμέσως στο κακό και μεμιάς ο πόνος απόκτησε μορφή, γίνηκε νερό κι αλάτι και κυλάει από τα μάτια. Ο θάνατος έτσι ή αλλιώς είναι θεριό που αργά ή γρήγορα όλους θα μας κατασπαράξει.
Σκυθρωπός προσπαθώ να σκεφτώ το πιο μακρύ, το τελευταίο ταξίδι του ανθρώπου. Συναντώ το χάος. Τρομάζω. «Θεός», λέω από μέσα μου και δεν τολμώ να σκεφτώ άλλο. Δεν έχω τη δύναμη να σκεφτώ άλλο. «Θεός», ξαναλέω για να με πείσω.
Κάποια σκουλήκια που ξεκίνησαν τη δουλειά τους, η ανάγκη που γίνηκε προσευχή, η γη που σταμάτησε για λίγο να γυρίζει… Μοναχά η γη σταμάτησε, γιατί ο χρόνος δε σταματάει ποτέ. Η αντίστροφη μέτρηση πάντα συνεχίζεται και δε μας χαρίζεται ούτε ένα δευτερόλεπτο. Βλέπεις, τα χρόνια αφαιρούνται, δεν προστίθενται.
Και ξανά τα μάτια θολώνουν και ξανά τα πάντα γύρω παγώνουν και ξανά τα πάντα γίνονται στιγμές και ξανά τις στιγμές τις ξεθωριάζει η λησμονιά και ξανά ο χρόνος γίνεται εχθρός και ξανά μας προλαβαίνει ο θάνατος.
Καλό σου ταξίδι, καλό μας ταξίδι και καλή αντάμωση!
…Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί μονάχα αν το διαλέξεις…
Grats http://logw-texnis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου